Terug naar Kampala
Door: Auke
Blijf op de hoogte en volg Charis
08 April 2017 | Oeganda, Kampala
vandaag weer een reisdag, en niet zo'n beetje ook. Zoals alles hier niet zo'n beetje is. Wat een land!
Na een warm afscheid van Auntie Monica en de co-workers, die zo goed voor ons gezorgd hebben, nog een laatste blik werpen op deze paradijselijke omgeving. Ik voel me hier al helemaal thuis. Ik geniet van het lokale eten en snap nu ook waarom de locals bij elke gelegenheid een vol bord bunkeren, je weet namelijk niet wanneer de volgende maaltijd zal zijn...
In het Green Paint Caffee, in een plaatsje ergens halverwege de weg naar Kampala, besloten we te lunchen. Bestellen, dat ging nog wel, maar toen begon het grote wachten. Na een uur begonnen de eerste bestellingen binnen te druppelen. Beetje bij beetje want het was een klein keukentje. Het lange wachten maakt melig ... Wat kon Godfrey uitbundig schateren toen John, die klein van stuk is, zei dat hij Marja op kon tillen. Hij zag het al voor zich hoe hij haar over de drempel van het huis zou tillen.
Na een uur (of twee?) ineens klapperdeklapper tegen de wielkast ... de achterband was aan flarden gereden. Tja, oude band, slechte wegen ... Daar sta je dan in de middle of nowhere. Hoewel, nowhere, in korte tijd waren er veel mensen om ons heen. Vooral veel kinderen. Erna greep de gelegenheid aan en ging preken over een relatie met Jezus. Iedereen stond om haar en John, die met vuur vertaalde, heen. We hadden alle tijd, want de reserveband was te zacht en werd door iemand die te hulp kwam, met een motorfiets ergens ver weg gebracht om op te pompen. We hadden dus alle tijd, en konden voor verschillende mensen bidden voor genezing. Een ouderling van de lokale kerk wilde graag met Heilige geest vervuld worden en in tongen spreken. Ook kon hij na gebed voor zijn ogen weer de kleine lettertjes lezen. Ook iemand die bezeten was vrijgezet en iemand die in dromen last had van geesten van overledenen. En ook nog uitgelegd dat we autoriteit hebben in Christus, zodat, wanneer ze weer terug komen, je ze kunt opdragen om op te zouten.
De kinderen hadden bijna niets, dus ook geen snoep. Ze hadden wel suikerriet, wat overheerlijk en gezond is. Voor zover ik kon zien hadden ze prachtig sterke tanden. En dat is ook wel nodig om van dat riet stukjes af te breken. De kinderen bleken op weg naar de pomp om water te halen. We hebben voor hun ook nog aan de pomp gezwengeld, tot grote hilariteit, muzungus aan de pomp!
Uiteindelijk waren we over elven weer thuis bij Rachel. Wat een hartelijke ontvangst! Echt thuiskomen.
In de dagen dat we weg waren had zij de nieuwe coffeeshop (niet zo eentje als in Holland ...) voorzien met een strak spanplafond van een mooie Afrikaanse stof. Voordat we naar het westen gingen had ik haar uitgelegd hoe ze dat kon doen. Het was erg mooi geworden. Nu gauw mijn bed in!
Auke
Na een warm afscheid van Auntie Monica en de co-workers, die zo goed voor ons gezorgd hebben, nog een laatste blik werpen op deze paradijselijke omgeving. Ik voel me hier al helemaal thuis. Ik geniet van het lokale eten en snap nu ook waarom de locals bij elke gelegenheid een vol bord bunkeren, je weet namelijk niet wanneer de volgende maaltijd zal zijn...
In het Green Paint Caffee, in een plaatsje ergens halverwege de weg naar Kampala, besloten we te lunchen. Bestellen, dat ging nog wel, maar toen begon het grote wachten. Na een uur begonnen de eerste bestellingen binnen te druppelen. Beetje bij beetje want het was een klein keukentje. Het lange wachten maakt melig ... Wat kon Godfrey uitbundig schateren toen John, die klein van stuk is, zei dat hij Marja op kon tillen. Hij zag het al voor zich hoe hij haar over de drempel van het huis zou tillen.
Na een uur (of twee?) ineens klapperdeklapper tegen de wielkast ... de achterband was aan flarden gereden. Tja, oude band, slechte wegen ... Daar sta je dan in de middle of nowhere. Hoewel, nowhere, in korte tijd waren er veel mensen om ons heen. Vooral veel kinderen. Erna greep de gelegenheid aan en ging preken over een relatie met Jezus. Iedereen stond om haar en John, die met vuur vertaalde, heen. We hadden alle tijd, want de reserveband was te zacht en werd door iemand die te hulp kwam, met een motorfiets ergens ver weg gebracht om op te pompen. We hadden dus alle tijd, en konden voor verschillende mensen bidden voor genezing. Een ouderling van de lokale kerk wilde graag met Heilige geest vervuld worden en in tongen spreken. Ook kon hij na gebed voor zijn ogen weer de kleine lettertjes lezen. Ook iemand die bezeten was vrijgezet en iemand die in dromen last had van geesten van overledenen. En ook nog uitgelegd dat we autoriteit hebben in Christus, zodat, wanneer ze weer terug komen, je ze kunt opdragen om op te zouten.
De kinderen hadden bijna niets, dus ook geen snoep. Ze hadden wel suikerriet, wat overheerlijk en gezond is. Voor zover ik kon zien hadden ze prachtig sterke tanden. En dat is ook wel nodig om van dat riet stukjes af te breken. De kinderen bleken op weg naar de pomp om water te halen. We hebben voor hun ook nog aan de pomp gezwengeld, tot grote hilariteit, muzungus aan de pomp!
Uiteindelijk waren we over elven weer thuis bij Rachel. Wat een hartelijke ontvangst! Echt thuiskomen.
In de dagen dat we weg waren had zij de nieuwe coffeeshop (niet zo eentje als in Holland ...) voorzien met een strak spanplafond van een mooie Afrikaanse stof. Voordat we naar het westen gingen had ik haar uitgelegd hoe ze dat kon doen. Het was erg mooi geworden. Nu gauw mijn bed in!
Auke
-
10 April 2017 - 20:00
Annet Ten Velden:
Leuk geschreven Aukie.Blij dat jullie zo,n goede tijd hebben! -
10 April 2017 - 20:30
Elly:
Tijd kennen zij daar vast niet, voor ons wel een leerpunt.
Heerlijk omschreven en mooi dat jullie van de tijd goed hebben benut om van Zijn overvloed uit te delen.
Dank je wel Auke. -
11 April 2017 - 10:04
Ada:
Wauw, gewoon alle tijd gebruiken die er is. God is er altijd en bereid.
Mooi hoor. -
11 April 2017 - 22:04
Olof:
Auke, je kan mooi beeldend vertellen; ik zie het zo voor me. Jullie nemen mooi je autoriteit om dezelfde dingen te doen die Jezus ook deed. Wat een zegen zijn jullie voor de anderen en wat een bemoediging voor jezelf om Hem te zien handelen en spreken door jullie heen. -
11 April 2017 - 22:40
Jan:
Dank Auke voor een geweldig verslag - helemaal top te vernemen hoe God door jullie heen werkt en alles omkeert; pech onderweg maakt Hij tot een gelegenheid voor mensen om het GOeDe nieuws te vernemen, bevrijding te ervaren, genezen te worden etc. Wow, God is zooo goed! -
12 April 2017 - 01:38
Marijke:
Zo zie je maar....God doet alle dingen meewerken ten goede! Bedankt voor je leuke verslag, Auke. -
14 April 2017 - 14:33
Marc:
Prachtig! Echt ontroerend ...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
