1e conferentie dag

In ganzenpas vertrokken we om 08.00 uur naar de eetruimte. Aunt monica, onze gastrouw had en heerlijke ontbijt voor ons. Helaas kon niet iedereen hiervan genieten omdat er wat geïrriteerde darmen waren. We hebben met elkaar gedankt dat onze lichamen genezen zijn en we vandaag een goede, gezegende dag gaan beleven.

Op naar de kerk, een wandelingetje door de prachtige natuur wat is het hier mooi. Ik wil hier wel een paar weken blijven. Zo wijds, met bergen en dalen, drie meren en zoveel tinten groen.

Er is een conferentie georganiseerd voor de mensen uit de omgeving ’s morgens onderwijs en in deel avond een film. Zij kunnen ook slapen op een matje in de kerk.

In de kerk zaten al een aantal mensen, gelukkig kwamen er steeds meer mensen binnendruppelen. Tijd voor aanbidding, wat een feest, Afrikaanse liederen op melodieën en begeleidt. Zo mooi, God was zo dichtbij. Op een gegeven moment sloeg de vrouw op de trommel een ritme ‘o dacht ik’ dit is de harstslag van God. “I love you, I love you” kwam in mijn geest en dat ging maar door. Wat is God toch liefdevol om zo te bemoedig.

Nadat wij voorgesteld waren, mochten Rachel en Philip de eerste lessen van de DE training geven. Mooie lessen over eeuwig leven en rechtvaardiging. Wat zijn de mensen hongerig, ze willen heel graag onderwijs ontvangen. Er werd een oproep gedaan voor gebed. Er kwam een man naar voren, z’n hoofd vol gezwellen.. En dan moet je gaan staan in je autoriteit en niet wat je in het natuurlijke ziet, maar hoe hij is in het bovennatuurlijke. We mochten met z’n allen bidden voor deze man. Daarna kwamen er nog meer zieken en mochten we voor hun bidden. Wat was het bijzonder, er werden mensen genezen!

In de middag gingen we naar het ziekenhuis. Even toestemming vragen aan de politie en je komt het ziekenhuis binnen. Zalen met roestige bedden en kale matrassen. De zieken vonden het fijn als je voor hen bad, jonge kinderen en moeders met malaria of buikklachten. Gods liefde is zo groot dat hij kinderen en moeders geneest. Alvin, ongeveer 3 jaar oud, lag doodziek in zijn bed. We spraken genezing over hem uit en na verloop van tijd draaide hij zich om, zijn oogjes werden helderder. En zo mooi: God gaat hiermee verder. Wij mogen Zijn handen en voeten zijn. Wat worden we daar blij van, de omstandigheden zijn niet geweldig, maar God is geweldig. Het raakte me diep hoe ontvankelijk deze mensen zijn.

Toen viel de avond, op het programma stond een film over het leven van Esther. We zouden om 7 uur beginnen, dus Allart, Marja, Philip en ik vertrokken 10 voor 7 lopend naar de kerk. Halverwege werden we overvallen door een tropische regenbui, een hele ervaring. En dan te bedenken dat je op onverharde, glooiende paden loopt.

Bij aankomst in de kerk waren daar al zo’n 30 kinderen en een aantal volwassenen het was inmiddels half acht en er was nog geen bus. Wat bleek: de aggregaat moest nog even getest worden. Deze bleek echter niet krachtig genoeg. Probleem zouden wij zeggen, trouwens dat hadden wij de week ervoor al getest. Maar de Afrikaanse cultuur is anders.

Uiteindelijk kwam de bus met de rest van de groep en de beamer, laptop, etc. met de boda-boda zou een aggregaat worden gebracht, in de stromende regen, pikkedonker. Gelukkig bood aunt Monica aan om dat apparaat te halen. Om half tien, jawel pruttel, pruttel, de aggregaat werkte. Groot applaus klonk door de kerk. Iedereen bleef maar braaf wachten. Niemand zeurde, er was gewoon rust in de kerk. Dit zou bij ons wel anders gaan, we keken onze ogen uit. Je zou denken, starten die film, want de tijd gaat door. Na nog een half uur prutsen met kabels, inmiddels was het 10 uur, bleek er niet een goede te zijn.

Na veel excuses werd verteld dat de film niet doorging. Rust, geen beweging.. Ze bleven gewoon zitten waar ze zaten. We hebben ingepakt en zijn weggegaan. Wat was dat een bijzondere avond. Wat een cultuurverschil, dit zou bij ons ondenkbaar zijn. En wat een oefening van geduld voor ons. Na een erg verlate avondmaaltijd konden we naar bed.