Verslag 10 en 11 april

Maandag 10 april.

Een vrije dag vandaag, wat langer kunnen slapen en rustig ontbeten.
Vanochtend vroeg zijn Veronica, Eliel, Carla Caren en Carina weer naar huis vertrokken, het was erg leuk en gezellig om de afgelopen week met hen op te trekken. Wat zijn ze stuk voor stuk bijzondere mensen,zo puur oprecht en net als ieder ander zijn ook zij, op hun eigen manier, op zoek naar wie God echt is.

Na het ontbijt en de afwas in de auto gestapt, op naar de waterval, onderweg langs de supermarkt gegaan om vers fruit en wat snacks te halen.
Fijn om als groep bij elkaar te zijn en te kunnen ontspannen, foto’s maken en/of een frisse duik nemen.
Om vervolgens lekker te hangen in de hangmat, een boek te lezen of kletsen.
Hoe dan ook, rust naar die paar drukke dagen.

Wat later op de middag zijn we terug gereden om souvenirs te kopen voor de thuisblijvers, we mochten wat likeur proeven, oooo wat was dat lekker!
Naar wat rond geneuzel en nadat er leuke souvenirs gevonden waren, in de auto gestapt.

Toen we terug waren kwam de vraag wat we met de nog ‘overgebleven zegengeld’ wilden doen.
Morgen gaan we de favela in om met mensen te praten/bidden of als ze ons uitnodigen bij hen thuis te komen, misschien kunnen we het daarvoor gebruiken?
Naar wat overleg hebben we besloten dat we voedselpakketten wilden uitdelen, helaas kunnen we die niet zomaar even zoveel ophalen, dus nu gaat Alex dit regelen.
Uiteraard is het jammer dat wij dit niet zelf kunnen uitdelen maar hebben wij dit wel in vertrouwen bij Alex kunnen neerleggen.

Wat waren we moe, dus na het eten wat rond 22 uur klaar was, allemaal gaan slapen.

Dinsdag 11 April,

Vandaag gaan we naar de favela, we waren er zaterdag ook geweest dus we wisten een beetje wat ons te wachten stond.
Maar toch als ik uitstap en rond kijk schrik ik weer, wat een ellende, wat ziet het er vervallen uit, maar daar komen dan ZIJN geliefde kinderen, lachend soms rennend naar de armen van Johan en/of Brenda, je ziet dat ze hen al beginnen te vertrouwen om dat ze terug komen, en telkens weer met open armen voor hen, ja daar zijn we voor gekomen om hen te omarmen en Zijn liefde aan hen te geven.

We kregen van een vrouw de uitnodiging of we mee wilden kijken in haar woning, Judith, Johan en ik zijn toen met haar mee gelopen, over een paar platen en door een smal gangetjes kwamen we bij haar voordeur, we kunnen niet allemaal met haar mee naar binnen, zo klein is haar huis.
Er staat een koelkast,tafel met stoel en een trap naar boven waar haar matras ligt.
Ze verteld dat ze het moeilijk vind om zo klein te wonen want ze kan er niet bewegen of met haar (klein)kinderen spelen.
Het doet me verdriet als ik bedenk dat zij daar woont, en niet alleen zij veel mensen die in de favela wonen hebben vaak niet een veel groter huis.
Even later lopen we terug naar de groep en lopen richting de plek waar we afgelopen zaterdag stonden, ook omdat iemand gevraagd had of we langs zijn huis wilde komen.
Omdat we die kant op liepen kwamen we langs de huisjes waar de verslaafden wonen, heftig om te zien, ook hoe sommige nu bedwelmd rond lopen.
Een vrouw knuffelt ons, en wil dat we met haar mee lopen, ze pakt m’n hand, ik hou haar vast en kijk even in haar ogen. God wat kan ik doen? Heb haar lief, heb haar lief, maar Heer dat is niet genoeg, jawel voor nu wel, heb haar lief.
Ze strompelt verder, ik zegen haar zachtjes en loop verder.
Stil ben ik, en bedenk me dat als ik alle geld van de wereld had ik die grote plek met de overkapping waar we langs lopen en er maar verlaten bij ligt zal gaan kopen, en er een weggeef winkel van kan maken waar bij ze kunnen pakken wat ze nodig hebben en heen kunnen brengen zodat een ander via deze plek weer wat op kan halen, en vanuit die plek een centrale post kan maken waar men elkaar ontmoet.
Ook de huisjes die in de verte staan, als ik dat land waar ze nu op staan kan kopen dan herbouwen we samen met hen de plekken zodat de mensen een veilig huis hebben waar ze hun kinderen, een huis kunnen bieden wat niet zomaar weggehaald zal worden, waar schaduw is omdat de zon zo fel brand en waar het veilig is en dan komt Brenda naast me lopen en zegt, als we toch al het geld van de wereld zouden hebben…
Ja wat willen we dat graag, een ieder van ons, wat bijzonder dat elk van ons, of onze droom/missie nu in Brazilie ligt of op een andere plek van de wereld, een ander wil zegenen en niets maar dan ook niets voor onszelf willen houden.

We lopen verder en samen met Camile en enkele kinderen lopen we verder de Favela in.
We hebben zakken met spekjes mee genomen en lopen rond en delen die uit.
Camile weet de weg en geeft zo af en toe aan dat we goed bijelkaar moeten blijven.
Ze maakt makkelijk contact en zo mogen we voor verschillende mensen bidden, wat fijn om zo Zijn goedheid bekend te mogen maken, vermoeide mensen kregen nieuwe energie, een vrouw die overal pijn in haar lichaam had heeft geen last meer, een moeder van 2 lieve jongetjes heeft last van haar rug ook daar mogen we voor bidden.
En dan besef ik me weer dat dit is zoals Jezus is, uitdelen, opbouwen en krachten geven aan hen die vermoeid zijn.
Door de straten lopen, om onze lieve Hemelse Vader bekend te maken en Zijn oneindige liefde door te geven!
Voor ons als groep de eerste en misschien wel de laatste keer in die straten van Sao Paulo, maar wat fijn om te weten dat de One In Him foundation hier mee door gaat, en dat het niet slechts voor één keer is!

Terug lopend komen we een groep met allemaal jonge kinderen tegen, binnen mum van tijd zijn alle snoepjes op, wat mooi om die gezichtjes te zien, prachtig mooi zijn ze, zo uniek!

Terug bij de auto nemen we ‘ons’ groepje mee naar de mcdonald’s, wat zijn ze blij! Juichend springend, pure blijheid.
We zijn met de teveel mensen voor de 2 auto’tjes, maar in Brazilië is dat geen probleem, bijelkaar opschoot zittend rijden we weg, als je je lampen maar aan hebt want anders krijg je een bekeuring ;)

Dan wordt er gevraagd wat we willen eten, 2 meisjes van een jaar of 9/10 kijken naar de afbeelding van de broodjes, wat ik me afvraag is, weten ze wel wat ze willen? Zijn ze hier wel eerder geweest? Snappen ze dat er patat e.d bij zit?
Samen komen we eruit en even later eten we allemaal een vette hap. Wat een plezier hebben ze wat genieten ze, heerlijk smullen en lachen ja heel veel lachen.
We brengen ze thuis en rijden weg, ze rennen snel naar binnen, waarom?
Omdat ze aan de snelweg wonen, en weten dat we achter hun huis langs rijden, en ja daar staan ze, lachend, stralend, staand op de vangrail te zwaaien.
Wat zijn deze mensen uniek mooi en puur, wat zijn ze blij, genieten van de dingen die ze hebben.
Ja ze kennen veel pijn en ja hun leven is niet makkelijk maar ze blijven lachen, en weet je waarom?
En dit is wat o.a camile zei: door de vreugde die God aan mij geeft!

Ik ben er stil van, wat een voorbeeld zijn deze mensen, wat kan ik veel van hen leren!